Home » Wat mond-tot-mond reclame al niet veroorzaakt

Wat mond-tot-mond reclame al niet veroorzaakt

“Hoe schraler de grond, hoe meer diversiteit” zegt mijn naamgenoot opgewekt.  Ik krijg een masterclass in “Wat te doen met een wilde tuin”, een onverwachte ontwikkeling in een verwacht bezoekje.

Een typisch gevalletje van mond-tot-mond reclame

Mijn nicht Judith is lid van een vriendinnenclub – daar komt het allemaal door.

Als ik het zo opschrijf, lijkt het net alsof je je kunt inschrijven om lid te worden maar zo is het natuurlijk niet. Dit meidenclubje kent elkaar al vanaf hun schooltijd, en hebben altijd intensief contact gehouden. Ze zijn nu allemaal rond de dertig, een aantal zijn al moeder, maar ze hebben zoveel plezier met mekaar, dat het niet uit elkaar valt. Integendeel: het wordt steeds hechter want steeds bijzonderder.the-group-of-girlfriends-next-to-the-Tejo-in-Lisbon-Portugal

Ze hadden zelfs een surprise-party georganiseerd voor een naar Lissabon geëmigreerde vriendin. Zaten ze opeens allemaal op een Lisbonees terrasje en appten ze nonchalant: “Hee, kom effen naar hier! Doen we gezellig een wijntje!” – wat uiteraard een geweldige verrassing annex succes was.

Door de mond-tot-mond reclame van dat clubje zijn moeder Ellen en vriendin Bep nu hier

Ellen is de moeder van die vriendin-die-naar-Lissabon verhuisd was. De vriendinnen hebben niet alleen contact met elkaar, maar ze kennen elkaars ouders natuurlijk ook goed. Ellen komt al sinds 1984 in Portugal – een zogenaamde Portufiel. In ’84, tien jaar na de Anjerrevolutie, was het leven nog eenvoudig en ongerept hier. Overal, ook in de Algarve, het meest toeristische stukje Portugal.

Ongerept is fijn voor toeristen, iets minder voor de bewoners zelf.

Ik vermoed dat de meerderheid van de portugezen het niet erg vindt dat ze meegaan in de vaart der volkeren … maar enfin, daar ging het niet over, het ging over het bezoekje van deze sympathieke portufielen. Eigenlijk hadden ze hier in de Termas een nachtje geslapen, maar de onderlinge coördinatie was dusdanig dat Bep al een kamer in Coimbra had geboekt. Ook niet een verkeerd adres: vlak tegenover de kathedraal Sé Velha, hartje Coimbra, in hostel Serenata. Ze kwamen hier dus alleen maar op bezoek.

de-visite-is-bezig-om-de-Vlindertuin-op-te-ruimen

De afwisseling met de gezellige drukte in Coimbra, en de rust hier in Termas-da-Azenha beviel hen prima

Zo prima, dat ze na de rondleiding en een bicaatje* spontaan aanboden om de Vlindertuin ’s een beetje bij te werken. Die staat vol met gele klaver, morgenster, teunisbloem, irissen, blauwe winde en natuurlijk vlinderstruiken. Ik leer dat je moet snoeien, en maaien, en opruimen, want als alles te veel eten krijgt, komen een boel plantjes niet aan bod.moeder-Ellen-aan-het-werk-in-de-Vlindertuin-in-Termas-da-Azenha

En er komt hier van alles spontaan op. Ik gooi er weleens een zakje vlindermengsel in, vandaar de morgenster en de teunisbloem, maar de rest komt vanzelf. Eerlijk gezegd, ben ik alle namen die er genoemd zijn alweer vergeten, want voor mij is een plantje-zonder-naam ook mooi. En mijn hoofd zit al zo vol met van alles en nog wat ….

De laurier staat er een stuk lekkerder bij, alle paardebloemen zijn weg, en die engerds met rode bultjes op hun stengeltjes ook  – waar ik de naam dus alweer van vergeten ben. Ellen is bioloog, en geeft behalve les als invalkracht op scholen, ook workshops in “Koken met onkruid”, want ook in het midden van een grote stad is er een boel te vinden wat je in de keuken kunt gebruiken. Of in je medicijnkastje.

Een leerzaam middagje, maar vooral ook gezellig! En heel gepast afgesloten met een goeie portugese fles rode natuur.

*Bicaatje is porthollands: uma bica is een heel klein, straf bakkie espresso, op z’n nederlands verkleind.