“Ik kan je niet helpen, ben ik bang”, zegt Myrjam verontschuldigend, terwijl ze haar arm omhoog houdt om een steunverbandje te laten zien. “Ik zit hiermee, daar moet ik aan geopereerd worden.”    “Geen punt hoor”, antwoord ik, “je kunt toch niet met z’n twee-en een kruiwagen duwen.”

Dat is eigenlijk wel jammer dat dat niet kan, want ik ben weer veel te enthousiast geweest met dozen tegels opladen.

“Het kan best zijn dat het allemaal weer teruggaat naar de tegelwerkplaats hoor!” zeg ik geruststellend tegen Wil, die grote ogen opzet als ze me ziet aankomen. “’t Is gewoon even proberen, even zien.”

Wil en Myrjam zijn hier nu twee dagen. Nadat ze hun eerste dag bij de schoonfamilie van Wil’s zoon hebben doorgebracht, die in Coimbra woont, willen ze lekker in het zonnetje mozaieken.

Wil komt hier al voor de zoveelste keer, en is niet een typische overwinteraar

Ze heeft hier begin vorig jaar een schildercursus gegeven, en ontwikkelt zich meer en meer als een MM. Dat betekent: een MedeMozaieker. Er zijn een heel klein select groepje die regelmatig langskomen om te helpen met een mozaiek – vaak voor een weekje, vaak in de winter.

Myrjam wil het ook wel ’s proberen. Dat kan. Voor een docente in creatieve vakken zal deze nieuwe techniek niet zo moeilijk zijn om onder de knie te krijgen, ook al ben je al jaren gepensioneerd.

Er zijn andere mensen, die regelmatig langskomen, vaak in de winter, ook al van die typische overwinteraars, maar niet heus

Henk is daar een van. Die stond plotsklaps – verrassing! – voor m’n neus: “Hallo, hallo! Is hier iemand?” – en daar stond-ie voor de balie. “Heb je nog iets te doen toevallig? Ik dacht dat ik hier een weekje bleef … “

Haha! Iedereen die me kent zou omvallen van verbazing als ik daarop nee zou zeggen. Er is hier altijd wel wat te doen, en zeker voor een Handige Harry als Henk.

Henk is wel een typische overwinteraar … nou ja … typisch …

Na een weekje voegde Marriet zich bij hem. Ze reizen samen, ieder in hun eigen, in mijn ogen zeer imposante, camper. Marriet moest voor een noodgeval even terug naar Nederland, maar is nu weer back on track. Zowel Henk als Marriet wonen in hun camper. Alles verkocht, de rest weggedaan, en nu in je hutje op wielen Europa door. Ze leerden elkaar kennen in Nederland, op de camperplaats waar ze beiden regelmatig staan.

Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden. Dat kun je wel zien:

Deze foto is als groetje bedoeld voor een ander stel camperaars, die ze over een tijdje weer gaan ontmoeten in het zuiden van Portugal. Als je zo’n foto samen kan maken, dan kun je het goed met elkaar vinden, of wat? Wat mij verbaasde, is dat je nog wel twee van die fantastische pruiken in je camper hebt.

Ik doe het ze niet na, met m’n dorp vol spullen en dingen. Respect.

Ze hebben mooie dingen gedaan, deze overwinteraars. En het was ook nog erg gezellig ’s avonds aan tafel!