Verleden jaar viel het me opeens op: alle bloemen op het dorpsplein en in de dorpspleintuin zijn roze. De roosjes, de fresiaatjes, de hortensia’s, de gerania, de spaanse margrieten, de vetplantjes, de oleander – allemaal roze.
Nu ben ik dol op roze, dus dat is wel okee, maar ’t wordt bijna raar. Ik heb me er dus op toegelegd om er ’s een anderkleurige bloem tussen te krijgen
Blauwe astertjes. Blauwe winde. Een woekeraar. Ik ben dol op woekeraars, want die zijn makkelijk.
Dat willen we graag, want mijn vingers zijn ook roze – duidelijk niet groen.
Van die kleine witte bollekes – geen idee hoe ze heten. Ook makkelijke types. Heel fijn. Nog een overblijfsel van verleden jaar, toen mijn broer-met-wél-groene-vingers een handvol vlindermengsel nonchalant in de tuin strooide.
En dat komt dan nog op ook
Ik heb hetzelfde gedaan, een week of twee geleden, en me erop geconcentreerd dat ik het met hetzelfde gemak en nonchalance deed. Hops, een beetje hier, hup een beetje daar … maar nee hoor, ze laten het afweten. Ze weten het gewoon, die rotzaadjes. Ze doen het erom.
Nu heb ik gelukkig een Plan B
In de kas achter de keuken staan eierdozen met vruchtbare tuinaarde en daarin komen héééle kleine groene sprietjes op. Ook vlindermengsel, want een oude vos laat zich niet in één gat vangen. Of zoiets. De eierdozen zijn een leuke truc die ik op het internet vond. Je kunt ze zó in de grond stoppen, zonder dat je je superkwetsbare sprietjes hoeft te verplanten.
Dat gaat bij mij natúúrlijk mis, en ik wil nou juist zo graag een overdadige hoeveelheid bloemen in de Vlindertuin
We gaan er vooralsnog even van uit, dat dat allemaal gaat lukken. Dan is de volgende uitdaging: regelmatig water geven.
Het is in de afgelopen maand al meermalen voorgekomen dat ik ’s avonds laat nog stond te sproeien omdat ik het he-le-maal vergeten was. En jaa, één keer vergeten kan misschien nog nét, maar je bent al snel te laat. Zit je met een tuin vol verkommerde sprietjes.
Maar daar kreeg ik de tip-van-z’n-leven, de tip waar je altijd al op hebt gewacht
Zo simpel! Zo makkelijk! En zo handig!
Vriendin Astrid kwam ermee naar aanleiding van mijn zorgen om de groei van de komkommerplantjes. “Je moet gewoon een emmer ingraven”, zei ze, “en daar doe je dan iets van een lont in ofzo, en dan drinken ze zelf.”
“Jaja” zei ik sceptisch, “dan drinken ze zelf … haha!” Ik zag die kleine plantjes al tuitmondjes maken met hun kleine worteltjes. Maar toen mijn zus ook een enthousiast verhaal vertelde over een onlesbare kamerplant die ze op deze manier aan het infuus hield, was ik om.
Het werkt geweldig! Overal, en bij elke plant. Als het maar een zuiplap is. Bij een buddleia werkt het bijvoorbeeld dan weer niet, want die houden niet van zoveel water. En brem is ook een stuk matiger. Maar bij die andere zuipschuiten werkt het fantastisch!