“Nee, nee, nee, vergeet het asiel, daar gaan ze niet naar toe!” zegt Julia gedecideerd, “ik mobiliseer mijn hele netwerk, en dan vinden we heus wel iets.”
Ik sta er een beetje sip bij, tussen de stokken die de golfplaten omhoog moeten houden. De stokken leunen op stukken boomstronk – daar hebben we inmiddels plenty van – en daaronder liggen grote stenen om de gaatjes op te vullen.
Het kippegaas achter deze geïmproviseerde versperring is aan de onderkant vastgezet met tentharingen, maar desondanks lukt het die kleine monsters om te ontsnappen.
En hun moeder helpt nou niet echt mee
Donkeydog heeft er genoeg van, van dat gedoe tussen haar achterpoten en het gebijt in haar tepels. Ja, dat snap ik! Die tandjes zijn razendscherp, daar moet je niet aan denken, dat dat aan je tepels hangt. Brrrr!
‘k Heb altijd gezegd dat ze slim is, maar daar kom ik nu een beetje van terug. Als ik brood-met-melk-en-water maak, voor de kleintjes, of ze speciale brokjes geef, komt zij dat gauw opslobberen. En ze staat regelmatig aan de andere kant van de versperring – en dat is uitlokking.
Dan willen ze wel een gaatje proberen te vinden om bij hun kostbare mamma te komen
Als ik ze later op de dag voor de derde keer van het dorpsplein vis, en ze weer terug achter de pallets zet, die dáár een geïmproviseerde versperring vormen, ben ik behoorlijk down. Zoveel reacties op Facebook, op Messenger, op de site en overal; iedereen vindt ze reuze schattig. En dat zijn ze ook! Maar niemand wil ze hebben.
Hier in Portugal niet, in elk geval. Hier zijn de hondjes niet zo schaars als in het noorden
’s Middags ben ik geconcentreerd bezig aan de nieuwe webshop als de buurvrouw binnenkomt. “Sorry dat ik stoor”, zegt ze lachend, “maar ik heb goed nieuws. De hondjes gaan naar Duitsland!”
Ik gooi spontaan mijn armen de lucht in en slaak een vreugdekreet
“O, wat geweldig! Hoe heb je dat zo voor mekaar gekregen?”
Julia kijkt net zo opgelucht als ik, dierenliefhebber dat ze is.
“Ik ben toch dierenartsassistente geweest? Dus ik heb een heleboel contacten, over heel Europa. Ik ben gister er eens voor gaan zitten, en dit kwam eruit. Maria in Porto vangt ze op, zorgt voor vaccinaties, chips en paspoorten, en dan gaan ze naar Duitsland. Daar vinden ze zeker en vast een lieve familie, misschien blijven ze wel met z’n tweetjes!”
Allemachtig, wat een gelukkie dat alle honden “behandeld” worden bij jullie in het noorden!
Het probleem is opgelost. Onze schattige baby hondjes gáán niet naar het asiel, ze kríjgen asiel.
Pfffff …….