“D’r zit een hondje bij huisje Oliveira, heb je dat al gezien?” Henk komt binnen met deze ongewenste boodschap, en schrikt niet eens als ik opspring en uitroep: “O nee, hè! Nee hoor, ik wil niet meer!”, en de deur uithol om poolshoogte te gaan nemen. Hij kent me langer dan vandaag, en weet ook, dat wij ons deel aan zwerfhonden herhuisvesting wel gedaan hebben in de afgelopen jaren.
Daar zit een klein blond mager hondje
Oooooo, waarom nou? Ik wil geen zwerfhonden meer, één is genoeg. Maar ik kan het ook niet over m’n hart verkrijgen om dit bibberende beestje weg te jagen, dus ik besluit: “Ik heb dit niet gezien. Ik negeer het gewoon. Misschien loopt-ie wel weer door.” Henk lacht me uit: “Jaja, ze lost gewoon op. Dat zal vast!”
Hij loopt door naar huisje Africa. Henk is hier voor de tweede keer om te helpen klussen. De keuken van Africa is inmiddels mooi verbouwd, op de laatste details na. Die nemen altijd de meeste tijd. Ik kan er nu helemaal geen zwerfhonden bij hebben, er is genoeg te doen! Ik moet vanmiddag de nieuwe kasten verven, die Henk met verve gebouwd heeft!
Multi-tasken
Als kleine zelfstandige, zzp-er, ondernemer, geef-het-eens-een-naam, heb je zat te doen. Verbouwen, schoonmaken, onderhouden, promotie, marketing ….
Blogs schrijven, kalenders blokkeren, boekingsaanvragen beantwoorden, mooie promoties op de mail zetten, leuke thema weken verzinnen. Er gaat een boel tijd die computer in!
“Ze zijn al dikke vrienden, hè, Donkeydog en die kleine”, zegt Henk ’s avonds aan tafel. Oi, ik had met redelijk succes het hondje verdrongen, maar daar is-ie dan toch weer. Ik moet er diep van zuchten.
Het zwerfhonden probleem is de laatste jaren een stuk verbeterd
Vroeger zwierven er standaard een boel stumperds langs de weg zodra het jachtseizoen begonnen was. Niet goed getraind en kwijt geraakt, of niet goed getraind en buiten gezet. Zwanger geraakt omdat de dierenarts niet te betalen is (en dat zijn hier ook gruwelijke afzetters!) Met de crisis in 2013 zijn er een boel buiten gedonderd, en in het gunstigste geval naar het asiel gebracht.
Er is één asiel, in Coimbra, voor de hele regio.
Portugezen zijn over het algemeen hele lieve mensen, maar niet voor dieren
Vooral honden hebben het slecht. Het verschijnsel kettinghond is inmiddels wel verminderd, maar je ziet ze nog steeds. Ze gaan als pup aan de ketting, en komen er nooit meer vanaf. De garagist in het dorp heeft er één, onder een grote boom. Die heeft mazzel: hij heeft zo schaduw en beschutting voor de regen. Hij heeft zelfs een ton met hooi om in te liggen en krijgt elke dag eten.
Ze zijn een soort deurbel
Op een mooie dag was hij losgebroken. Je zag ze weleens vaker, met het touw of de ketting nog achter hen aanslepend, hijgend langs de weg. Maar deze liep niet weg. Hij liep alleen in een nog grotere boog om zijn boom heen, en liet zich niet vangen. Ik heb nog een uurtje meegejaagd, want zo’n hond is gevaarlijk voor het verkeer. Maar hij keek wel uit. Hij wou niet meer onder zijn boom. Alleen had hij geen idee dat er een hele wereld voor hem open lag.
Zijn wereld was rond en klein. En nu dan ietsje groter.
De volgende ochtend ga ik het brood ophalen, als altijd. Ik schrijf een briefje voor de bakker, en hij hangt het aan de haak, want hij komt om 6 uur ’s ochtends al langs. Ik loop terug met mijn zakje, en daar bibbert ineens een klein heel erg mager wezentje voor mijn voeten en kijkt met smekende oogjes naar me op.
Diepe zucht.
Wat doe je dan? Dat kun je toch niet wegjagen? Ik wed dat zelfs de grootste bruut dat niet kan.
Dus ja. We hebben een hondje erbij.
Misschien kan ik een nieuwe trend setten:
De leukste accessoire bij je skinny jeans: een skinny dog!
Of verzin ik nog een leuke aanbieding, en kan ik die op de mail zetten:
Nu bij een week verblijf in een vakantiehuisje gratis een lief blond hondje erbij (om mee naar huis te nemen!)
.